Peter DiCampo (1984) is geboren in Mindon, Massachusets en studeerde fotojournalistiek aan de universiteit van Boston. DiCampo's werk is documentair en gaat vaak over kleine verhalen die samen een grotere kwestie laten zien. DiCampo geeft met fotografie een stem aan mensen die normaal niet gehoord worden, wat duidelijk te zien is in zijn projecten Life Without Lights en Everyday Africa. New Dawn ontmoette hem voordat hij zijn presentatie gaf bij PhotoStories in Pakhuis de Zwijger.
© Peter DiCampo
Hallo Peter! Je hebt als fotograaf in een interessante start gehad als vrijwilliger van het Peace Corps, een organisatie die wereldwijd projecten opzet om mensen in nood te helpen. Wat motiveerde je om in 2006 bij het Peace Corps te gaan?
Ik wilde me na het afronden van mijn studie vooral graag onderdompelen in een andere cultuur, een andere wereld en zo belandde ik in het dorp Wantugu, Ghana. Ik had het idee dat ik me als journalist het snelst zou ontwikkelen door me in een verhaal onder te dompelen. Ik wilde natuurlijk ook fotograferen en in het korps waar ik zat bestreden ze de Guinea worm wat gelukkig een heel visueel onderwerp is. Ook wilde ik als vrijwilliger een verschil maken en ik ging ervan uit dat door simpelweg daar te zijn, ik de mensen al zou helpen wat in retro-perspectief een volslagen naïeve gedachte is.
© Peter DiCampo
Je eerste foto's van Wantugu zijn losse beelden van het leven daar. Vervolgens maakte je de serie over de Guinea worm. Hoe schepte je structuur in de beelden die je maakte en hoe benaderde je het maken van je eerste fotoserie?
Toen ik in Wantugu woonde zat ik zo diep in het verhaal over de Guinea worm dat ik me er niet meer in kon verplaatsen hoe een buitenstaander het verhaal zou zien. Daardoor ging ik bijna elke onderdeel van de strijd tegen Guinea worm vastleggen om maar niks te missen. Ik kwam er toen achter dat ondanks dat ik niet objectief naar het onderwerp kon kijken, ik het misschien ook niet objectief hoefde vast te leggen maar juist een perspectief kan geven waar een buitenstaander geen toegang toe heeft. Als je alles vastlegt krijg je waarschijnlijk een saai verhaal en zet je de kijker niet aan tot nadenken. Dit principe heb ik sindsdien in al mijn werk toegepast.
© Peter DiCampo
Één van je beroemdste werken is Life without Lights waarin je wereldwijde energie armoede onderzoekt, hoe kwam je erbij dit onderwerp zo uitgebreid te documenteren?
Met dit onderwerp kwam ik ook in aanraking tijdens mijn verblijf in Wantugu. Ik merkte toen dat de mensen daar niet per se meer drinkwater of gezondheidszorg wilden, maar bovenal elektriciteit zodat ze niet meer gevangen waren in het donker. Met hulp en motivatie van de VII Agency ben ik vervolgens ook gaan kijken naar de energieproblemen in Kurdistan, New Mexico in de VS maar ook in het Verenigd Koninkrijk waar sommige mensen hun elektriciteitsrekening niet kunnen betalen waardoor ze praktisch buiten de samenleving belanden. Omdat de problemen met energie tegenwoordig hoog op de agenda staan bij bijvoorbeeld de Verenigde Naties en regeringen, was er veel aandacht voor dit project en dankzij mijn foto's werd het probleem ineens heel concreet.
© Peter DiCampo
Ondanks dat we ons zo bewust zijn van het belang van energie steunen Non-profit organisaties ontwikkelingslanden niet vaak met elektriciteit, waarom is dit denk je?
Energie is niet tastbaar, en niet direct een eerste levensbehoefte. Je verkoopt het minder makkelijk bij het ophalen van donaties. Wanneer je waterpompen aan een dorp geeft, zal iedereen de noodzaak hiervan inzien. Toch geeft de bevolking zelf aan liever elektriciteit te hebben omdat dit ze veel meer vrijheid geeft zelf projecten op te zetten. Het is belangrijk dat het Westen luistert naar de mensen in Afrika en dat er een gelijkwaardige dialoog ontstaat, anders is alle hulp praktisch zinloos.
© Peter DiCampo
Om deze dialoog te bevorderen ben je op Instagram begonnen met Everyday Africa, een platform waar Afrikanen foto's delen vanuit hun dagelijks leven. Denk je dat Afrikanen zich er bewust van zijn wat voor beeld het Westen van ze heeft?
Ik denk het wel. Als je een man bent van 60 en je hebt al tientallen Westerlingen naar je toe zien komen die je willen helpen, krijg je het idee dat zij kennelijk denken dat je altijd hulp nodig hebt en zelf niks kan. Met Everyday Africa wil ik de mensen zelf de mogelijkheid geven hun leven te laten zien aan de wereld. Objectiviteit is een illusie maar door zoveel mogelijk verschillende perspectieven te laten zien kun je in ieder geval een omvangrijk en visueel onderbouwd beeld geven van een onderwerp en zijn we dichter bij een werkelijke globalisatie van de wereld.
© Peter DiCampo
Welke projecten wil je in de toekomst doen om die globalisatie te helpen realiseren?
We hebben net de papieren rond om een Non-Proft organisatie te starten: Everyday Projects. We hebben namelijk niet alleen Everyday Africa opgezet, maar op scholen zijn we ook workshops begonnen om kinderen hun eigen omgeving in beeld te laten brengen, bijvoorbeeld Everyday Bronx en Everyday Mumbasa in Kenia. De kinderen blijven voortuderend beelden uitwisselen waardoor ze zeer gemotiveerd blijven en ook erg geïnteresseerd raken in elkaars cultuur. Op de Instagram @EverydayEverywhere verzamelen we foto's van alle initiatieven van Everyday Projects en hier zullen steeds meer plekken in de wereld bijkomen, er is nu zelfs een @EverydayDPRK met beelden uit Noord-Korea. Dit is precies wat ik wil bereiken met Everyday Projects en ik denk dat dit project bijdraagt aan een meer open en gelijkwaardige wereld waarin we de stereotypen van vroeger langzaam afbreken.
peterdicampo.com
everydayeverywhere.org
Instagram: @Everydayeverywhere
