“Ik huil en bijt omdat ik het onmogelijke wil: stoppen een mens te zijn. Het lukt niet.” Een citaat van Oleg Kuli; een leidraad voor Sophie de Vos. Haar interesse gaat uit naar alles wat te maken heeft met het mens-zijn. Het geheugen, de psyche, het lichaam, de interactie, dit zijn terugkerende thema’s in haar werk.
© Sophie de Vos, The Essence of Emptiness
© Sophie de Vos, The Essence of Emptiness
© Sophie de Vos, Drifting
© Sophie de Vos, Drifting
© Sophie de Vos, Drifting
© Sophie de Vos, Drifting
“Wie ben ik, als ik dat vergeten ben?” Deze vraag spookte al geruime tijd rond in het hoofd van Sophie. Ze schreef het op een briefje. Dit moment van schrijven zou haar nog lang blijven achtervolgen. Op hetzelfde moment woonde Sophie antikraak in een oud bejaardentehuis. Het pand leek veel op het verzorgingstehuis van haar oma. Maar ondanks dat de gebouwen veel overeenkomsten toonden, leefden zij een compleet ander leven. Dit en de eerder opgeschreven zin maakten dat haar fotoserie ‘Drifting’ werd geboren.
‘Drifting’ vertelt ons niet alleen het verhaal van haar dementerende oma; emoties die zij ervoer in het verzorgingstehuis, ook vertelt het ons over de kanten van het mens-zijn die Sophie beangstigen en die ze moeilijk vindt.
© Sophie de Vos, Uncertain Certainties
© Sophie de Vos, Uncertain Certainties
© Sophie de Vos, Uncertain Certainties
© Sophie de Vos, Uncertain Certainties
© Sophie de Vos, Uncertain Certainties
Ook 'Uncertain Certainties', Sophies afstudeerwerk, belicht een angst. Een angst grip te verliezen. Ook vertelt het over het onderbuikgevoel dat onstaat wanneer ze zich realiseert dat alles eindig is.
